Szczegóły
Ośrodek Kultury w Sejnach oraz Podlaski Instytut Kultury zapraszają na wernisaż wystawy.
Dziedzictwo
W ciągu blisko 50 lat istnienia Ośrodka Kultury w Sejnach wypracowany został ogromny zbiór dziedzictwa kulturalnego, stanowiący istotną część historii Sejn. Różnorodne wydarzenia – zajęcia muzyczne, teatralne, plastyczne, dziennikarskie oraz taneczne – inspirowały i kształciły wychowanków, a także wychowawców w różnym wieku. Część tego dziedzictwa pozostanie już tylko jako wspomnienie wydarzenia, dzieła czy ulotnego momentu z odległych czasów, ponieważ większość pamiątek (kronik, ulotek, katalogów, zdjęć, grafik, obrazów, rysunków, publikacji prasowych, zapisów wideo) nie zachowała się do dzisiaj w zbiorach OK. Ubolewamy nad tym. Ślady tego dziedzictwa zapewne możemy odnaleźć w niejednym sejneńskim domu jako pamiątkę uczestnictwa lub współtworzenia dawnych działań.
Te, które uda nam się odnaleźć dzisiaj, otaczamy opieką. One mówią nam o naszych przodkach i o ludziach, którzy tu mieszkali, czym żyli i co kochali.
Człowiek
Marek Karpowicz – nauczyciel plastyki, animator, działacz społeczny. Zanim na większość swojego zawodowego życia został instruktorem plastyki w OK, przez kilka lat pracował jako świetlicowy w szkole i internacie, a także wychowawca w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Sejnach. Potem został zastępcą ds. kultury przy ówczesnym urzędzie powiatowym – szczęśliwie dzięki temu zawodowemu epizodowi zainicjował starania do powstania w Sejnach ośrodka kultury. Nie czując powołania do pracy urzędniczej, zatrudnił się w nim jako pierwszy jego pracownik i instruktor pierwszej pracowni. Ale na tym stanowisku nadal wpływał na kształt nowej placówki, rekomendował utalentowane osoby do zatrudnienia. Marek Karpowicz poza pasją plastyczną realizował się również w innych dziedzinach – po odbyciu kursu w łódzkiej filmówce prowadził w technikum koło filmowe, gdzie powstawały filmy rysunkowe metodą poklatkową oraz kroniki filmowe.
Poza tym przemierzając rowerem Sejneńszczyznę, zbierał materiały o lokalnych twórcach ludowych, gromadził stare przedmioty, na bazie których zorganizował wystawę.
Oficyna
Pracownia plastyczna Marka Karpowicza od początku cieszyła się ogromnym zainteresowaniem, nie tylko młodzieży – dorośli i emeryci także szukali u niego wsparcia, inspiracji, fachowej wskazówki. Na zajęciach można było nauczyć się rysunku, różnych technik malarskich, drzeworytu, linorytu, miedziorytu, rzeźby czy wytwarzania papieru czerpanego.
Te ciekawe i niełatwe czasy wymagały kreatywności i zaradności – w latach 70. i 80. części materiałów nie dało się kupić w sklepie, więc trzeba je było zdobyć lub przygotować własnoręcznie.
Linoleum z podłogi remontowanej pracowni stało się inspiracją do zgłębienia techniki linorytu. Dłuta instruktor konstruował z parasolek, farbę drukarską na początku musiał zastąpić olejną – odpowiednio pieczołowicie przygotowaną, by nie była za tłusta. Zanim pojawił się magiel jako prasa, grafiki odbijane były przy pomocy łyżki.
Linoryty stał się ulubioną techniką pracowni, potem wręcz jej wizytówką. Powstawały stosy grafik, więc z czasem odbijane z linoleum obrazy czy pocztówki zaczęły składać się w większe opowieści – książki i teki. Pierwszą taką skompletowaną historią była „Księga przysłów” z 1989 roku.
W ten sposób, w toku codziennych działań pracowni i pasji prowadzącego, powstała Dziecięca Oficyna Wydawnicza. Wydano w niej w sumie 23 publikacje o bardzo różnych nakładach – od 3 do 120 egzemplarzy.
Przed erą powszechności kserokopiarek teksty towarzyszące grafikom musiały być również wycinane dłutem w linoleum, dlatego preferowane były jak najkrótsze formy literackie. Marek Karpowicz starał się zdobyć właśnie takie. Egzemplarz pierwszej książki z DOW wysłał do redakcji pisma „Świat Młodych” z prośbą polecenia twórcy, który zechciałby dla oficyny OK coś napisać. W ten sposób nawiązała się współpraca z Wandą Chotomską i w 1990 roku wydano drugą publikację DOW do limeryków znanej poetki. Znajomość z panią Wandą zaowocowała z kolei kontaktem do Czesława Mirosława Szczepaniaka i w tym samym roku wydano zbiór jego poezji pt.: „Pokłon”. Z tą pozycja zaczęło się już powielanie egzemplarzy techniką ksero.
Historia Pewnej Księgi
Na świecie są trzy egzemplarze księgi, która powstała w Dziecięcej Oficynie Wydawniczej w Sejnach. Jeden z nich znajduje się w Bibliotece Watykańskiej. To oprawiona w płótno teka 44 grafik pt.: „Święci w linorytach”, wydana na pamiątkę wizyty Jana Pawła II na naszych terenach w czerwcu 1999 roku. Nastolatkowie z Sejn pod opieką Marka Karpowicza przedstawili w niej świętych patronów – swoich lub kogoś bliskiego. Czarno-białe obrazy powstawały według ciekawych i dramatycznych żywotów świętych. Postacie, ujęte w jednym symbolicznym geście, pozie i sytuacji, stały się częścią eleganckiej teki, której jeden z trzech egzemplarzy można podziwiać w OK w Sejnach.
Wystawa
Realizacja wystawy „Święci z Oficyny” to ukłon, który składamy Markowi Karpowiczowi za lata niezwykle twórczej i konsekwentnej pracy dla Sejn. To również sposób na pokazanie ułamka historii z dorobku jego pracowni. Tym samym chcemy przypomnieć technikę linorytu, która w obecnych czasach nie cieszy się już taką popularnością.
Społeczność, która przez lata skupiła się wokół pracowni plastycznej OK, to setki osób, które mimo że rozpierzchły się po Polsce i świecie, niekoniecznie kontynuując drogę artystyczną, wciąż z rozrzewnieniem wspominają tamten czas i tamtą pracownię – znak firmowy Sejn.