Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny

1 listopada wspominamy Świętych Kościoła, 2 listopada modlimy się za zmarłych.

Zgodnie z tradycją, którą wprowadził w 731 roku papież Grzegorz III 1 listopada wspominamy w Kościele Wszystkich Świętych, zarówno tych wyniesionych na ołtarze, jak również tych nieznanych. Natomiast Dzień Zaduszny, obchodzony 2 listopada wprowadził do liturgii w 998 roku św. Odylon, opat Cluny. W Polsce Dzień Zaduszny świętowano już w XII wieku, jednak dopiero kilkaset lat później przybrało to powszechny charakter. Najpowszechniej znanym zwyczajem na Podlasiu w Dzień Zaduszny było odwiedzanie cmentarzy i odmawianie modlitw za dusze zmarłych. Przed tym świętem porządkowano groby rozkładając na nich gałęzie drzew iglastych oraz wymieniając stare, drewniane krzyże na nowe. Podczas odwiedzin cmentarza w Dzień Zaduszny rozdawano żebrakom chleb i wędliny z prośbą o zmówienie modlitw Zdrowaś Maryjo i Wieczny odpoczynek. Pieczywo oddawane żebrakom pełniło w odległej przeszłości funkcję ofiary składanej na grobach. Po przybyciu na cmentarz dzielono go na mniejsze kawałki i rozdawano żebrakom z prośbą o modlitwę za zmarłych. Zwyczaj jego wypieku przetrwał do okresu międzywojennego. Dawną tradycją jest też palenie świec na grobach zmarłych przodków. Zapalone na rozstajach dróg ogniska miały z jednej strony wskazywać drogę przybyłym z zaświatów duszom, a nawet jak niektórzy wierzyli, pozwalały się im ogrzać. Współcześnie zapalone znicze są symbolem pamięci o zmarłych, a zgodnie z nauką Kościoła symbolizują światłość wiekuistą jaką powinny zapewnić nasze modlitwy wszystkim zmarłym.