Treść strony

Jan Leończuk (1950 – 2021)

Jan Leończuk  (1950 – 2021)

Zmarł Jan Leończuk – poeta, prozaik, przyjaciel kultury, pedagog… wspaniały Człowiek. Odszedł od nas w wieku 71 lat.

Urodził się 24 czerwca 1950 r. w Łubnikach. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował literacko w białostockich „Kontrastach” w 1970 r. a kolejne jego utwory drukowały już ogólnopolskie tytuły, m.in. „Poezja”, „Literatura”, „Tygodnik Kulturalny”. Twórczość literacka Jana Leończuka tłumaczona była na angielski, francuski, arabski, białoruski, ukraiński oraz czeski. W 1998 r. został dyrektorem Książnicy Podlaskiej w Białymstoku, której z powodzeniem dyrektorował ponad 18 lat. Był pomysłodawcą ukazującego się do dziś pisma literackiego „Epea”. Dzięki jego inicjatywie pojawiły się funkcjonujące nadal Środy Literackie. Zainicjował utworzenie pracowni digitalizacji oraz działu naukowego w Książnicy Podlaskiej. Trzykrotnie – za lata 1991, 1996 i 2010 – otrzymał Nagrodę Literacką Prezydenta Miasta im. Wiesława Kazaneckiego.

Mówiono o nim „przyjaciel poetów” i „poetycki mentor”. Oprócz kierowania Książnicą skupiał wokół siebie osoby o różnych wrażliwościach, nie tylko literackich, ale też dziennikarskich czy plastycznych. W swoich salonach gościł artystów, animatorów i społeczników. Związany był również z naszą instytucją. W WDK i WOAK wydał cztery tomy swojej poezji: „Biała sukienka”, (WDK 1985); „Dwa opowiadania” (WDK 1987); „Pieśni z karnawału” (WOAK 1991) oaz „Zapisane” (WOAK 1992).

W czerwcu 2006 r. został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jan Leończuk zmarł rano 23 listopada w rodzinnym domu w Łubnikach.

Kultura podlaska poniosła olbrzymią stratę człowieka renesansu, wiernego wartościom i podlaskiej ziemi. Szanowny Panie Janie Requiescat in pace.

Uroczystości pogrzebowe artysty odbędą się w piątek, 26 listopada o godz. 11 w Zabłudowie.

Jan Leończuk z tomiku „Pieśni z karnawału”

37.

pochylone w nas domy
liszaj starości
rdzawe kubki pragnienia
wypitej młodości
pejzaże wyblakłe
jelenie spłoszone
cwałują jeszcze
ochwacone konie
rdza porasta wargi
trwożliwą modlitwą
spływają marzenia
milczące kamienie

Źródła: wikipedia, Radio Białystok, WOAK, 
Fot. arch. Wrota Podlasia, WOAK